Սա իմ նախագծերից մեկն է, որը ես սկսել եմ պատրաստել դեռևս 7-րդ դասարանում։
Այն համեմված է տարբեր իրադարձությունների մասին հետաքրքիր պատմական փաստերով և տեսանյութով։
Category: 9-րդ դասարան
Էդգար Ալլան Պո : ձվաձև դիմանկար
Այս ստեղծագործության մեջ գլխավոր խնդիրը իմ կարծիքով, մարդկային կյանքի և արվեստագետի կյանքի բախումն է: Այս տեղ պատմվում է մի տղամրդու մասին ով կտավից պոկ չէր գալիս իսկ նրա կինը շատ տխրել այդ փաստով: Կինը առաջարկեց որ տղամարդը իրեն նկարի որ գոնե ինչ որ ձև կարողանա կապ հաստատել, բայց կինը սկսեց թուլանալ և իրեն վատ ձգալ: երբ վերջին գիծը գծվեց կտավի վրա կինը մահացավ: Իմ կարծիքով այն մարդը որ, ուզում է ամբողջությամբ խորանալ արվեստի մեջ, նա պետքե թողել իր մարդկային բնազդները և ընդանրապես դեն գցել մարդկայնությունը: Այս ստեղծագործության արդյունք այներ, որ տղամարդը զոհաբերեց իր կնոջը, իսկ կինը այստեղ մարդկայնության սինվոլն է: Այս ստեղծագործությունը ինձ շատ դուր եկավ քանի որ նա բավականին նման եր իմ պոեմներին:
Անհատական աշխատանք
Лабиринт — это мой дом. Дом, куда я не хочу возвращаться․ Там холодно и повсюду потропаные леденевшые стены. Там никого нет, даже тараканов или мух. Никого! Одиночество — вот чего я больше всего боюсь. Я лежу на полу, окутавшись в тёплые одеяла и под мерцание лампочки над моей головой. Я читаю какую-то книгу, играет песня. У книги некоторые страницы прилипли друг к другу и их шорохи мешают мне слушать песню, которая успокаивает меня и только из-за песни я могу уснуть. Под утро через грязные окна на меня падает свет и я вижу солнце. Из за солнечных лучей солнце сделала меня корабль.
Я пошёл к короблю взяв собой только книгу и одеяло. Я сел на корабль, и он в тот-же миг с грохотом поднялся в воздух. С верху всё было по другому. Оттуда я увидел огромные океаны, в которых плыли сирены. Они манили своими голосами моряков, и бескрайние пустыни, там были устрошающие монстры. И лес с красными огромными деревьями. Но я всё больше и больше отдалялся от них и мы дошли до облаков, там был дивный запах, который исходил от цветов. Мы продолжали лететь, пока не проткнули небо и звёзды начали падать, и осыпали всю землю. Но и после этого корабль не остановился, меня это начало пугать, я даже не заметил, что мы шли к солнцу и на мне уже не было одеяла. Я крепко держал в своих руках книгу. Мы дошли до солнца, но оно не расплавило меня, а только грела своими лучами.
Լաբիրինթոսն իմ տունն է։ Այն տունը, որտեղ ես չեմ ուզում վերադառնալ, այն տեղ ցուրտ է, և ամենուր ցրտաշունչ պատեր են։ Այնտեղ ոչ ոք չկա, նույնիսկ ուտիճներ կամ ճանճեր, ինչ-որ մենակություն, ահա թե ինչից եմ ամենից շատ վախենում: Ես պառկած եմ հատակին` փաթաթված տաք վերմակներով և գլխիս վերևում գտնվող լամպի թրթռոցի տակ: Ես ինչ որ գիրք եմ կարդում և երգ է հնչում։ Գրքում որոշ էջեր կպած են իրար, և նրանց խշշոցն ինձ խանգարում է լսել մի երգ, որն ինձ հանգստացնում է և միայն երգի շնորհիվ կարող եմ քնել: Առավոտյան կեղտոտ պատուհաններից լույս է ընկնում վրաս, և ես տեսնում եմ արևը։ Արևի շողերից արևն ինձ նավ է ստեղծում։
Ես գնացի դեպի նավ՝ ինձ հետ վերցնելով միայն գիրք և վերմակ։ Ես նստեցի նավը և նույն պահին այն դղրդյունով թռավ օդ։ Վերևից ամեն ինչ տարբերվում էր, ես տեսա հսկայական օվկիանոսներ, որոնցում լողում էին ծովախորշեր, որոնք իրենց ձայնով գերում էին նավաստիներին, և անվերջ անապատներ, որտեղ կաին վախենալու հրեշներ։ Եվ հսկայական կարմիր ծառերով անտառ: Բայց ես ավելի ու ավելի հեռվանում աշխարհից ու հասանք ամպերին, այնտեղ մի հրաշալի բույր էր գալիս ծաղիկներից։ Մենք շարունակեցինք թռչել այնքան ժամանակ, մինչև ծակեցինք երկինքը, և աստղերը սկսեցին թափվել և հեղեղեցին ամբողջ երկիրը: Բայց դրանից հետո էլ նավը կանգ չառավ, սկսեց վախեցնել ինձ, ես նույնիսկ չնկատեցի, որ մենք գնում ենք դեպի արևը, և ես այլևս վերմակ չունեի։ Ձեռքերումս ամուր բռնել էի գիրքը։ Հասանք արևին, բայց նա ինձ չհալեց, այլ միայն տաքացրեց ինձ իր շողերով։
Անհատական աշխատանք
Я — есть облоко, которое плывет как корабль на небе голубом. Я — есть шестерёнки, которые крутятся и запах масла — тоже я. Я — есть сигарета, которую зажигает побитый бомж в какой-то канаве, где пахнет дохлой крысой. Я — есть пшыно, которое косит фермер, чтобы прокормить своих детей. Я — есть горящая свеча, в комнате которой парочка занимаются любовью. Я — есть кровь, которая хлещет из ран друга твоего. Я — есть слёзы, которые падают на сырую землю. Я — есть холод, который проникает в тело трупа. Я — есть сон, который в мозгах людей наводит ужас и в тоже время успокаивает, давая забыть о том ужасе, через который он прошёл. Я — есть часы, которые тикают и предзнаменуют конец всего живого. Я — есть Бог, в которого верит верующий стоя на каленьях у алтаря. Я — есть слова и текст, который ты сейчас читаешь. это всё — Я.
Ես այն ամպերն եմ, որոնք նավերի պես լողում են կապույտ երկնքում։ Ես շեստիռյոնկաներնեմ որոնք պտտվում են, և նավթի հոտը նույնպես ես եմ։ Ես ծխախոտ եմ, որը վառվում է ինչ-որ խրամատում ծեծված բոմժ, որտեղից սատկած առնետի հոտ է գալիս: Ես ցորեն եմ, որը գյուղացին հնձում է իր երեխաներին կերակրելու համար։ Ես վառվող մոմնեմ մի սենյակում, որտեղ մի զույգ սիրով է զբաղվում: Ես այն արյունն եմ, որ բխում է քո ընկերոջ վերքերից։ Ես այն արցունքներն եմ, որ թափվում են խոնավ հողի վրա: Ես այն ցուրտն եմ, որ թափանցում է դիակի մարմին։ Ես երազն եմ, որը մարդկանց ուղեղներում սարսափեցնում է և միևնույն ժամանակ հանգստացնում՝ թույլ տալով նրանց մոռանալ այն սարսափի մասին, որի միջով նա անցել է։ Ես այն ժամացույցն եմ, որը ցույց է տալիս աշխարհի վերջը։ Ես այն աստվածն եմ, որին հավատում է հավատացյալը՝ ծնկաչոք կանգնած զոհասեղանի մոտ: Ես այն բառերն ու տեքստն եմ, որ դուք այժմ կարդում եք: այդ ամենը ես եմ:
Անհատական աշխատանք
Вечный дождь
Стоя на носу корабля ветер обдувал моё лицо. Шум моря и выстрелы пушек совмещаяс получалась песня под которую мы танцевали в трюме. Мясо и рома как будто было бесконечно количество и оромат блюд манил меня в мир грёз. И после буиной пянки мы погрузились в сон. В небе выресовывалась картина и её красота очеровывала и влюбила в себя богов которые начали лить слезы радости. Палубу осыпал дождь богов и иза чего уровень моря начал подниматься. Все города и холмы были погружение под толстый слой воды. Остались лишь некоторые флоты и корабли они начали плыть ко всем гором которые остались над водой. И вот мы проснулись вокруг только вода и в далике были видны вершины гор которые блистали от солнечного света. Песня море сменилась вечным звукам капами дождя. Все переживания и невзгоды чужды мне. Пусть это будет неменуемая гибель в виде смерти с косой, или могущественное бедствие.
Անվերջ անձրև
Նավի աղեղին կանգնած՝ քամին փչում էր դեմքիս ։ Ծովի ձայնն ու թնդանոթների կրակոցները միաձուլվեցին և կազմեցին մի երգ, որի տակ մենք պարեցինք նավամբար։ Թվում էր, թե միսն ու ռոմը անսահման էին, և ճաշատեսակների բույրն ինձ գայթակղում էր դեպի երազների աշխարհ։ Իսկ աշխույժ հառպանոցից հետո մենք երազի մեջ ընկանք։ Երկնքում մի նկար հայտնվեց, և նրա գեղեցկությունը կախարդեց ու սիրահարեց աստվածներին, որոնք սկսեցին ուրախության արցունքներ թափել։ Աստվածների անձրևը թափվեց տախտակամածի վրա, որի պատճառով ծովի մակարդակը բարձրացավ։ Բոլոր քաղաքներն ու բլուրները սուզվում էին ջրի հաստ շերտի տակ։ Մնացին միայն մի քանի նավատորմ և նավեր, նրանք սկսեցին նավարկել դեպի բոլոր լեռները, որոնք մնացին ջրի վերևում։ Եվ այսպես, մենք արթնացանք միայն ջրի շուրջը և հեռվից տեսանք արևի լույսից փայլող լեռների գագաթները։ Ծովի երգին փոխարինեցին անձրեւի կաթիլների հավերժական կատկտոցները։ Ինձ համար խորթ են բոլոր փորձառություններն ու դժվարությունները: Թող դա լինի անխուսափելի մահ՝ դեզով մահվան տեսքով, կամ հզոր աղետ։
Անհատական աշխատանք
Ходьба
Я как мааааленький ребёнок. Сперва я лежу, плачу… Ну и всё. Потом я начинаю ползти, ползти по грязному полу, кушая всякое дерьмо и задыхаясь от пыли. Потом я начинаю ходить. Моей радости нет предела, у меня улыбка до ушей, теперь уже ходя по этому грязному полу, я смотрю наверх и пытаюсь показать всему миру, что << с-смотрите я хожу>>, но к сожалению мой голос слишком тихий.
И медленно, но верно, моя голова начала опускаться, и я опять начинаю видеть это болото у меня под ногами, которое как-будто тянет меня вниз, и вниз, и вниз. Пока я не очутился в аду. Там не было жарко, там было очень и очень холодно. Мои маленькие хрупкие ножки больше не могли меня держать и я с грохотом упал на землю, и мир содрогнулся. Меня это очень удивило. Я посмотрел в даль и решил доползти до края земли. Я полз. Дорога казалась не вынасимо долгой, ветер бил мне прямо в лицо, снегопад уносил меня и мне было всё сложнее ползти. Но спустя много дней, я все таки дошёл до края земли. Там была огромная как планета каменная глыба. Слезы радости замёрзли на моих щёках, и отрывая их, я отрывал немного своей кожы. От усталости я облокотился на глыбу, но она оказалась картонной, и упав, я очутился в другом мире. Там были новые цвета, свежие запахи, странные животные. Там не надо было ходить, там можно было отрастить крылья и летать.
Քայլք
Ես նման եմ փոքրիկ երեխայի: Սկզբում պառկում եմ, լաց եմ լինում… Դե, վերջ։ Հետո ես սկսում եմ սողալ, սողալ կեղտոտ հատակով, ուտել ամեն տեսակ ցեխ ու խեղդվել փոշուց: Հետո սկսում եմ քայլել։ Ուրախությունս սահման չունի, ականջից ականջ ժպիտ է դեմքիս, հիմա քայլելով այս կեղտոտ հատակով, վեր եմ նայում ու փորձում ամբողջ աշխարհին ցույց տալ, որ << տեսեք ես քայլում եմ>>, բայց ցավոք իմ ձայնը շատ ցածրեր։
Եվ դանդաղ, բայց անշուշտ, գլուխս սկսեց իջնել, և ես նորից սկսում եմ տեսնել այս ճահիճը ոտքերիս տակ, որը կարծես թե քաշում է ինձ ներքև, վար և վար: Մինչև ես հայտնվեցի դժոխքում: Այն տեղ շոգ չէր, այնտեղ շատ ու շատ ցուրտ էր։ Իմ փոքրիկ փխրուն ոտիկները այլևս չէին կարող ինձ պահել, և ես գղրդյունով ընկա գետնին, և աշխարհը ցնցվեց: Դա ինձ իսկապես զարմացրեց։ Ես նայեցի հեռուն ու որոշեցի սողալ մինչև աշխարհի ծայրերը։ ես սողում էի։ Ճանապարհն անտանելի երկար էր թվում, քամին հարվածեց ուղիղ դեմքիս, ձյունը տարավ ինձ ու սողալն ավելի ու ավելի էր դժվարանում։ Բայց շատ օրեր անց ես վերջապես հասա աշխարհի ծայրին։ Այն տեղ կար մոլորակի չափ հսկայական քարե կտոր։ Ուրախության արցունքները սառեցին այտերիս վրա, և պոկելով դրանք՝ պոկեցի մաշկիս մի մասը։ Հոգնածությունից հենվեցի քարե կտորին, բայց պարզվեց որ նա ստվարաթուղթ է, ու ընկնելով՝ հայտնվեցի այլ աշխարհում։ Այն տեղ կային նոր գույներ, թարմ հոտեր, տարօրինակ կենդանիներ։ Այնտեղ պետք չէր քայլել, կարող էիր թևեր աճեցնել ու թռչել:
Անհատական աշխատանք
Слёзы из носа
Мой вид похож на только что проснувшегося мертвеца. Ходя по улице большого города, я смотрел на людей, но не у одного из них не было лица, они были размыты. Я боялся смотреть на их лица. Я опустил голову, но из моего носа стали идти слёзы, а из глаз — сопли. Я пытался убежать от этого места как можно дальше, убежать туда, где я смог бы лечь, окутавшись в одеяло и вытереть свои сопли, но смотря вперёд, я увидел, как город начал тянутся как смола, окутывая меня в страшный сон, которой будет длится Бесконечно.
Արցունքներ քթից
Ես նման եմ մահացածի, ով նոր է արթնացել։ Քայլելով մեծ քաղաքի փողոցով՝ ես նայում էի մարդկանց, բայց ոչ մեկը դեմք չուներ, նրանք մշուշոտ էին։ Ես վախենում էի նայել նրանց դեմքերին։ Գլուխս իջեցրի, բայց քթիցս արցունքներ սկսեցին հոսել, իսկ աչքերիցս՝ խլինք։ Ես փորձեցի որքան հնարավոր է հեռու փախչել այս վայրից, փախչել այնտեղ, որտեղ կարող եմ վերմակով փաթաթված պառկել և մաքրել դեմքս, բայց առաջ նայելով՝ տեսա, թե ինչպես է քաղաքը ձգվում խեժի պես՝ փաթաթելով ինձ մղձավանջի մեջ որը տեվելու է անվերջ:
Անհատական նահագիծ
Холодный ветер обвалакивает мои лёгкие. Мурашки пробигают по моей коже. Музыка ласкает мои уши. И пустота в небе, манит в неизвестное приключения. Но нет ни лестницы которая давидёт меня да небес, ни кораблья который понесёт меня по небесным облоком. Мне остаётся лишь мечтать о небесных сказках. Однажды в мировой библиотеке я откопал толстую книгу где была написано про культ. Культ который поклонется богу у которого нет ни имени, и тело. Есть только одно вера создавать. Создавать то что мог создать лишь бог. Этому нельзя было научиться, это можно было толко почувствовать. Этот культ был потьеран в недрах нашей земли. Я опенел этой мыслю. И я пошёл искать. Я искал день, два, три, месяц, год и я дошёл. Место где создавалось не человеческое. Там извергались вулканы, бушуело море, светило ослеплеяюшие солнце и звезды. Там были огромные деревья на которых обитали драконы извергающие пламя.
Սառը քամին պատում է թոքերս։ Սագի բշտիկներն անցնում են մաշկիս միջով։ Երաժշտությունը շոյում է ականջներս։ Եվ երկնքի դատարկությունը կանչում է անհայտ արկածի: Բայց չկա ոչ մի աստիճան, որը կտանի ինձ դեպի տիեզերք, ոչ էլ նավ, որը ինձ կտանի երկնային ամպերի վրայով: Ես կարող եմ միայն երազել դրախտային հեքիաթների մասին: Մի անգամ համաշխարհային գրադարանում ես մի հաստ գիրք գտա, որտեղ գրված էր պաշտամունքի մասին: Պաշտամունք, որը պաշտում է աստծուն, որը ոչ անուն ունի, ոչ մարմին։ Այդ պաշտամունքում կար միայն մեկ բան, հավատք ստեղծագործելուն։ Ստեղծել այն ինչ կարող է ստեղծել միայն աստված: Դա չէր կարելի սովորել, դա միայն հնարավոր էր զգալ։ Այս պաշտամունքը կորել էր մեր երկրի խորքերում: Ես հարել էի այս մտքով, և ես գնացի փնտրելու: Ես փնտրում էի մեկ օր, երկու, երեք, ամիս, տարի և հասա այնտեղ։ Այն վայրը, որտեղ ստեղծվում է այն, ինչ մարդկային գիտակցությունից դուրս է։ Այնտեղ հրաբուխներ էին ժայթքում, ծովներ կատաղած, կուրացնող արևն ու աստղերը։ Հսկայական ծառերի վրա վիշապներ էին ապրում և բոցեր էին ցայտում։
Թեմա 31.Հայաստանի առաջին հանրապետությունը
Մայիսի 16-20՝ Հեղինակային կրթական ծրագրի մայիսյան հավաք
Պատրաստվե՛ք ներկայացնելու․
Թեմա 31.Հայաստանի առաջին հանրապետությունը
ա/ՀՀ հռչակումը
բ/ Բաթումի պայմանագիրը /բանավոր, Հայոց պատմության դասագիրք՝ 9, էջ 6-8, նաև այլ աղբյուրներ/
Թեմա 32. Հայկական հարցը Փարիզի վեհաժողովում
ա/ Հայկական պատվիրակությունները Փարիզի կոնֆերանսում
բ/ Սևրի պայմանագիրը /բանավոր, էջ 30-32, նաև այլ աղբյուրներ/․
Թեմա 33. Խորհրդային Հայաստանի տարածքային հիմնախնդիրները
ա/ Հայաստանի տարածքային պահանջները
բ/ Մոսկվայի և Կարսի պայմանագրերը /բանավոր, էջ 52-54, նաև այլ աղբյուրներ/
Առաջադրանք․
1․ Փորձե՛ք գնահատել Բաթումի հաշտության պայմանագիրը։
Բաթումիի պայմանագիրը կնքվել է 1918 թ․ հունիսի 4-ին ստորագրել են Ալեքսանդր Խատիսյանը ,Հովհաննես Քաջազնունին։Պայմանագիրը պարտատրված էր թուրքյայի կողմից։Հայաստանին էր մնում Սևանը, Երևանը և Էջմիածինը։Պետք է վերանայի վիդայական ջոկատները։Այս պայմանագրով Հայաստանի Հանրապետությունը կախման մեջ էր ընկնում թուրքյայից։Ինձ համար անհասկանալի էր ու թվում է որ խայտառակություն է։
2․ Ի՞նչ էր նախատեսում Փարիզի կոնֆերանսին ներկայացված հայկական պահանջների հուշագիրը։
1919 թ․ հունվարի 18-ին Փարիզում բացվեց խաղադության կոնֆեռանսը որին մասնակցում էին 27 երկրների 2000 պատվիրակ։Հայաստանից մասնակցեցին 14 մարթ որոնք պետք է խնդրանքներով ծանոթուցյուններով հաղթաց տերությունների ուշադրությունը հրավիրներն հայկական հարցի վրա և նպաստեին դրա արդարացի լուծմանը։Հայաստանի 2 հատվածների միավորմամբ անկախ հայաստան ստեղծելու գաղափարը դեպի Սև ծով։
3․ Ի՞նչ եք կարծում, ինչու՞ չիրագործվեց Սևրի պայմանագիրը։
Սևրի պայմանագաիրը մնաց թղթի վրա քանի որ քեմալականները չճանաչեցին Սուլթանական կառավարության ստորոգրածը պայմանագարիը։Մեծ տերուցյուններն էլ մոռացան դրա մասին։
4․ Ի՞նչ տարածքային հարցեր են քննարկվել Մոսկվայի և Կարսի կոնֆերանսներում։ Ներկայացրե՛ք արդյունքները /բլոգային աշխատանք/․
1921 թ․ մարտի 16-ին Մոսկվայում կայացավ ռուսթուրքական բանակցությունները իսկ Հայկական կողմը զրկվել էին մասնակցելու Մոսկվայի պայմանագրով Հայաստանին մնաց 29000 կմ2 տարածք։
Անդրկովկաս թուրքյա կոնֆեռանսը կայացավ 1921 թ․ սեպտեմբերի 26-ից հոկտեմբերի 13-ը կարսում։Կոնֆեռանսում հայկական կողմի պահանջները չկնարկվեցին։Հոկտեմբերի 13-ին ստորագրվեց պայմանագիրը որի համաձայն խորհրդային հայաստանին ստիպեցին ընդունել ու ճանաչել սեփական տարածքների կորուստը։
Սադոյան Բագրատ 